نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسنده
دانشیار مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی )ره(.
چکیده
کلیدواژه‌ها
عنوان مقاله [English]
نویسنده [English]
All valid confirmations and propositions are the four types including affirmative universal proposition, affirmative particular proposition, negative universal proposition and negative particular proposition of which the most fundamental is universal affirmative proposition. Since on the illuminative method all propositions ultimately turned to the universal affirmative and on the basis of comprehensive and non-corresponding affirmation, even negative proposition, though being negative, are affirmative. As all propositions, even the negatives, for the sake of necessity are affirmative. In addition to the necessity of an ultimate base for knowledge, all propositions should end to those of self-evidence by which the question of knowledge would necessarily ended. In this necessary end of knowledge, all theoretical would end to self-evident one and all particulars, though being self-evident, to universal one. Since the judgment in particular as such is ambiguous. Also the negatives should be ended to the affirmatives; since though some negatives may be self-evident, one may ask the reason why the subject of the proposition demand the predicate to be negative. The question would be responded only when the negative judgment be based upon an affirmative judgment and the negative one be its logical necessity. And again, negatives should turn into affirmatives. In this way, all types of proposition should end to affirmative universal self-evident proposition
کلیدواژه‌ها [English]
عنوان مقاله [العربیة]
الحملیة الموجبة البدیهیة، أساس کل تصدیق بدیهی ونظری فی المنطق ونظریة المعرفة
چکیده [العربیة]التصدیقات والقضایا المعتبرة فی العلم محصورات أربعة، من حملیة و شرطیة. وأساس هذه القضایا، هی الموجبة الکلیة؛ حیث على أساس الطریقة الإشراقیة، کل قضیة یمکن تحویلها إلى موجبة کلیة وعلى أساس إثبات عام غیر المقابل، کل القضایا حتی السالبة منها یعتبر إثباتیا حتى مع حفظ سالبیته.
و کذلک کل القضایا حتی السالبة منها تُعتبر موجبة من جهة ضرورة صدقها. و إضافة إلى اصل تقصی العلم، کل القضایا یجب أن تنتهی إلى بدیهیات حتی ینقطع السؤال العلمی. فلذلک فی تقصی العلم کل النظریات تنتهی إلى بدیهیات و کل الجزئیات حتى البدیهیة منها تنتهی إلى الکلیات. لأن الحکم فی الجزئی من حیث هو جزئی مبهم. و من جانب آخر بقیة السوالب یجب أن تنتهی إلى الموجبة، لأن حتى لو کان حکم السوالب بدیهیة یطرح سؤال عن لماذا موضوع القضیة یقتضی سلب المحمول؟ وهذا السؤال إنما یلقى الجواب المناسب إذا یوجد حکم ایجابی فی جذور الحکم السلبی و یکون الحکم السلبی من لوازمه العقلیة. فإذن، فی المنطق ونظریة المعرفة، أساس کل التصدیقات ینتهی إلى التصدیق و القضیة الموجبة الکلیة
)